Tot het eind van 2014 werd de psychologische hulpverlening van kinderen en volwassenen (gedeeltelijk) vergoed door de zorgverzekeraars. Daarbij moest er wel sprake zijn van een officiële diagnose: zonder ADHD- of autisme- of wat voor stempeltje dan ook geen vergoede hulpverlening. In hoeverre u zelf moest bijbetalen was mede afhankelijk van uw zorgverzekering. Bovendien was de vergoeding meestal beperkt tot een bepaald aantal bezoeken aan de psycholoog. Het aantal bezoeken was dan weer afhankelijk van de ernst van de problemen. Als het aantal uren “op” was, dan kwam een ouder voor de keuze te staan: op dit punt afsluiten of de vervolgsessies zelf gaan betalen. Moeilijk voor ouders en ook voor psychologen.
Sinds 1 januari 2015 wordt de psychologische hulpverlening aan kinderen door de gemeenten bekostigd. Voor volwassenen is er op dit punt niets veranderd. Deze overgang van de bekostiging door de gemeenten in plaats van de zorgverzekeraars wordt de “transitie” genoemd. De gemeenten hebben daarvoor extra geld gekregen van de rijksoverheid. Daarbij werd wel gelijk 300 miljoen gekort op dat budget. Gemeenten hebben geen ervaring met de psychologische zorgverlening en de meeste gemeenten hebben waarschijnlijk nog geen enkel idee hoe de transitie voor hun financieel uit zal pakken, maar houden hun hart vast. Sinds 1 januari 2015 kunt u met een verwijsbrief van de huisarts bij een kinder- en jeugdpsycholoog of orthopedagoog aankloppen voor een beperkt aantal uren hulpverlening. Ook hier is nog steeds een diagnose vereist. De rekening gaat naar de gemeente. In veel gemeenten is de privacy rondom de psychologische hulpverlening niet op orde. Daardoor is niet duidelijk wie er allemaal weet kunnen hebben van het stempeltje dat uw kind meekrijgt. Heel erg kwalijk!
De psychologische hulpverlening is nu onderverdeeld in drie niveaus: lichte psychologische klachten worden binnen de huisartspraktijk behandeld, psychologische problemen worden verwezen naar de Basis-GGZ (Geestelijke GezondheidsZorg) en complexe en zware psychologische problemen komen in principe terecht bij de Specialistische GGZ. De intentie van de transitie is dat er een verschuiving plaatsvindt van behandeling op hoger (en duurder) niveau naar behandeling op lager en goedkoper niveau (huisarts en basis-GGZ). Gevolg hiervan is onder andere geweest dat er heel veel kinder-en jeugdpsychologen en orthopedagogen ontslagen zijn. Intussen lopen de wachtlijsten op en komen kinderen met problemen toenemend in de knel te zitten. Zie de noodkreet van Kinder- en Jeugdpsychiater Robert Vermeiren: De gemeenteambtenaar mailt.
Dat de overheid verstandig moet omgaan met ons belastinggeld: daar zijn we het allemaal wel over eens. Maar het is overduidelijk dat het menselijk kapitaal het al jarenlang moet afleggen tegen het financieel kapitaal. Als de banken dreigen om te vallen door hun eigen schuld, dan kunnen er vele miljarden worden vrijgemaakt, maar als om de gezondheid van onze maatschappij gaat, dan kan er alleen maar bezuinigd worden. De rekening wordt neergelegd bij de kinderen in nood en hun ouders. Niet alleen nu, maar vooral ook in de toekomst. De eenzijdige gerichtheid van de overheid op kostenbesparing gaat ons straks veel meer kosten. In plaats van het korte termijndenken van de overheid wordt het tijd voor een Deltaplan voor een Gelukkige en Gezonde Jeugd. Anders worden we straks als maatschappij overstroomd met volwassenen die niet goed voor zich zelf kunnen zorgen en afhankelijk worden van veel méér belastinggeld. Door nu als maatschappij te investeren in onze kinderen, verdienen we dat geld op termijn ruim terug.
